مدح و شهادت امام جعفر صادق علیه‌السلام
مـقـدسـاتِ خــدا در مــدار تـقـدیـس‌ت مـلائکـه همه شـاگـردهای تـدریـس‌ت اسـاس فـقـه تَـشـیّـع رهـین تـأسـیس‌ت گـرفـتـه‌ایـم مـسـلـمـانـی از احـادیـثـت نـشـسـته‌ایم همه پای درس دلـبـری‌ات هـمه فـدای دُرسـتـیِ فـقـهِ جعـفری‌ات کـسی‌که با تو نبـاشـد، تباه شد دیـنـش بنـای تـفـرقـه شـد فـرقـۀ دروغـیـنـش نثار او شده لعـن رسـول و نفـریـنـش ولی محب تو را حق نموده تحـسینش خدا کند که چو هارون مکی‌ات باشیم دوباره زائـر آن قـبـر خـاکی‌ات باشیم کـلام توست که إحـیـا کُـنـندۀ دین‌ست پیام توست که اصل جهاد تبـیین ست قیام توست که بُنـیـان‌کَن شیاطـین‌ست قوام درس تو روضه‌ست، روضه شیرین‌ست میان محـفـل اُنـسـت حـسـیـنـیـه داری چه اشـتـیاق عـجـیـبی به مرثیه داری تو در عمل به عزاداری‌ام جهت دادی به اشک‌های حسینی تو منـزلت دادی میان گریه به ما درسِ معـرفـت دادی تو راهکار شـفـاعت در آخـرت دادی صدا زدی که برای حسین گریه کـنید به یاد کـربـبـلای حـسـین گـریه کـنـید تو درد دیـده‌ای از اِنـفـعـال بـی‌دَردان تــو داغ دیــده‌ای آقـا مـیـانِ نـامـردان تو بین آتش و در خوابِ نازْ شاگردان تو پا بـرهـنه مـیـانِ هـجـوم ولگـردان دوباره بین مدینه، حرم در آتش سوخت گرفت خانه‌ات آتش، دلم در آتش سوخت به غـیرت تو اگر بین خـانه برخورده گریز روضه‌ات اول به میخِ دَر خورده به یادِ فاطمه که ضربه بی‌خبر خورده دلِ شکـستۀ تو بی‌امـان شـرر خـورده خدانکرده زنی بین خانه‌ات که نسوخت؟ کبوتری وسط آشیانه‌ات که نـسوخت؟ اگرچه ارثِ غریبی به تو مُـدام رسید گریز روضه‌ات از کوچه‌ها به شام رسید عـقـیـلـۀ عـلــویــه بـه ازدحـام رسـیـد به عـمـه‌جانِ شما خـیـلی اتـهـام رسید کسی که بود دو عـالَـم مُـسَخَّـرِ نـامش حـرامـزادۀ مــرجــانـه داد دشـنـامـش عبا نبردی و گـفتی عبا نداشت حسین رِدا نداری و گـفتی ردا نداشت حسین به روی پیرُهن از زخم جا نداشت حسین به زخمِ نیزۀ اخنس، صدا نداشت حسین به خونِ حنجرش آغشته شد، بمیرم من عزیز ما "نگران" کشته شد، بمیرم من |